TOTOO 'ATA ANG CHISMIS, NAKAKA-DEVIRGINIZE ANG BIKE

Challenging pala mag-bike uli after all these years. Nakakakaba yung unang pag-angkas (uli). Kamusta yung conscious ako na dapat may poise ang pagtaas ng binti. Orteh. Nakaka-panic din yung mga bata at aso na nagtatakbuhan sa kalsada. Baka kasi ma-hit e ang cheap naman mag-run, o kaya bigla na lang may umiyak tapos andun ka sa eksena wala ka namang ginawa. E lalo na yung mga sasakyan, afraid! Pag nasa likuran ko na sila, binabagalan ko.

Na-realize ko, di ko na pala kayang mag-isang kamay. Tinry ko para hawiin yung buhok ko, ayun, gumewang yung manibela, muntik pa 'ko makabangga ng kotse. Di ko siya narinig, nasa likuran ko na pala. Tapos huli na siya bumusina, nung muntik na kaming magbangga. Buti na lang mabilis ang reflexes ko hehe! Andami ko pang bloopers. Muntik na 'kong sumemplang dahil sa lubak sa Bongbong. Ang lalim naman kasi talaga ng lubak dun. Tapos yung pedal, eto panalo, di pala naka-screw maigi, kumalas, tumilapon sa gitna ng Zeus street!

Sa gitna ng kalsada sinubukan kong magkumpuni. Syempre tumabi na ko para di siga. Nagkagrasa tuloy kamay ko, nagasgasan pa ang kuko. Kakaputol ko lang kasi ng kuko e wala naman akong tools. Naikabit ko naman agad yung pedal, kaso pag-angkas ko, mali pala ang pagkakakabit. Dapat di ba magkasaliwa yung mga pedal, ayun, di ko na-check, may ganong rules nga pala dapat. Dahil sa ngawit, at may malapit na tindahan akong natanaw, dun ako tumambay para magkumpuni. Ang problema, masyado ko 'atang nadiin yung takip ng screw, di ko siya matanggal. Kung anu-anong sungkit ang ginawa ko, gumamit ako ng coins, piso, benchinko, 10 cents, kuko. Di ako nag-give up kahit parang matatanggal na yung kuko ko sa pagkakadikit sa daliri. Pero finally, napagod na 'ko, binabaan ko na ang pride, nanghiram na ako sa tindera ng screwdriver, gunting o kahit anong matulis at matigas na bagay para masungkit yung takip ng screw. Ayun, natanggal siya, tapos minano-mano ko yung pag-ikot sa screw. Grabe, I'm like a bike mechanic! Eeewwrr! Hehehe!

Naayos ko naman finally. Bike galore uli ako. Masakit pala sa keps pag matagal nakaupo sa makitid na upuan ng bike. Masakit din pag nag-bounce sa humps. Kaya ang technique, tandaan, itaas ng konti ang pwet pag pababa na sa humps (kala mo bago 'no?). But the worst has yet to happen. Pagdating ko sa Guilder street, matao dito mind you, kumalas na naman ang pedal! Para di mapahiya, walang keme kong pinulot ang pedal, sinuksok sa dala kong pouch, at naghatak ng bike hanggang bahay. Buti na lang malapit na.

Kalahating taong tambay

Sa Wowowee naging finalist sa Hephep Horay ang isang nursing graduate. Wala raw siyang trabaho dahil naghihintay pa siya ng darating na offer. Natawa si Willie, di siya natuwa, parang gusto niyang batukan yung batang babae. Nga naman, walang trabahong kusang lalapit kung di hahanapin. Pero naintindihan ko si Fresh Grad. Ayaw pa niya magtrabaho. Baka di niya talaga gusto ang course niya kaya wala siyang drive maghanap ng papasukan. Di pa siya desidido kung anong gusto niyang gawin sa buhay. She's taking her time. Nararamdaman ko ang nararamdaman niya. Nakaka-sympathize ako. Hanggang sa nag-comment si Mama, "ba't di siya maghanap ng trabaho, anong hinihintay niya, tumanda?" Parang di yung nasa TV ang sinasabihan niya, ako ang pinaparinggan niya. Na-bad trip ako, gusto ko maiyak. Buti nasa kusina ako, di niya kita. Di naman ako naiyak pero sumama ang loob ko. Di natabunan ng pagdi-daydream ko ang bigat na nararamdaman ko. Iniinda ko pa rin ito ngayon. Ang rahas naman ng komento, lalo tuloy akong natutuliro.

Ano'ng gagawin ko kung pakiramdam ko pag nag-decide akong magtrabaho dapat yung kung san ako magiging masaya? San ba dapat, bumalik sa dati pero di na 'ko masaya o sa bago at mag-experiment? Dapat pa ba 'kong mag-experiment e matanda na 'ko? Pano kung mag-experiment ako tapos ma-realize kong di pa rin ako masaya? San ba 'ko sasaya? Sana pwede pagkakitaan ang pagtambay.

Partly, may peace of mind ang pagtambay. Kaya "partly" kasi lagi ka naman uusigin ng kunsensya mo dahil wala kang nako-contribute, walang monetary growth, wala kang kwenta sa mundo na pera ang nagpapaikot, sayang ang oxygen na ini-inhale mo. Pero kung matigas ka at di nag-aalala sa iisipin ng iba at ng kunsensya mo, kering-keri talaga ang buhay-tambay. Yun nga lang, mauubos talaga ang savings sa ganitong decision. Maswerte kung merong savings, e pano yung wala? Wala talaga.

Kung mag-abroad kaya ako? Kung mag-call center na kaya ako? Kung bumalik na lang kaya 'ko sa dating miserable at walang buhay kong trabaho? E kung tumaya na lang kaya 'ko sa lotto? Hay... Lahat ng 'to ayoko. Ano bang gusto ko? Di ko pa rin alam hanggang ngayon, magsi-7 months na.

Malalim na analysis sa aking pagkatao

Pag pala napagdesisyunan mo mag-no rice, pag jumebs ka, tubig ang majority ng ilalabas mo.

Nung nagsimula 'ko mag-diet, nabago ang aking trono life. Sasama na nga ang loob mo dahil nawala ang nakasanayang staple food, mahihirapan ka pa maglabas ng sama ng loob. Siguro kasi wala na 'ko masyadong nakakain na solid kundi yung ulam, kaya siguro wala rin masyadong solid yung jebs. Yun lang naman.

28, 29, 30

Four months pa lang pala 'kong 28 pero feeling ko mgtu-29 na 'ko bukas. Na-realize ko habang kausap si Kim sa kapihan. Nakaka-threaten kasi yung malapit na sa 30 yung edad, pwede na i-round off. Ba't kaya ganun, gusto ko na ba mag-29 kaya nagmamadali ako? O baka nape-pressure lang ako kasi wala pa rin akong maisip gawin e malapit na 'ko mag-30? Taning ko sa sarili hanggang Dec, tapos balik-trabaho na 'ko. Kaya siguro 'ko napa-praning kasi nabibilang na ang maliligayang araw ng pagtambay ko. Kung kelan naman kasi dapat settled na 'ko sa career saka naman ako nawala sa sarili. Ano ba 'to, quarterlife crisis pa rin? Tagal na a!

by choice o no choice?

Dumarating yung point na naiisip kong I want to lose it now. Pero pag china-challenge ako, nagiging proud ako sa sarili ko for still having it. Ba’t kaya? Is it a defense mechanism for not doing it? Or am I just proud to be one of the extinct?

Kung anuman ang sagot, ang mahalaga, yung happiness after.

nauubos ba ang oras?

Ba’t nga ba ako nagmamadali? Bakit may feeling na pressed for time na? Di lang pala ako ang nakakaramdam. Parang lahat kasi pinapadali na --- call imbis na txt lang, taxi imbis na bus at jeep, apartment imbis na uwian --- parang wala nang katyaga-tyaga para maghintay --- sa reply, sa traffic, sa pagpupuno ng jeep… ewan ko ba. Ito ba ang differentiation ng teenager/young adult at adult? Parang laging kinakapos sa oras?

Teka, di ba yung teenager ang laging nagmamadali --- maka-experience ng ganito, makapunta sa ganon, etc? Ba’t ngayong adult na, parang nagmamadali pa rin? Kinakapos pa rin sa oras pero iba na ang concerns --- time for family, time for friends, time for self, time away from stress, etc.

Ah, siguro dahil yung teenager, kailangan niyang magmadali para ma-try lahat dahil parang di sila mauubusan ng gusto. Yung adult, kailangan niyang magmadali kasi wala na siyang karapatang gawin yung ginagawa ng teenager kahit gusto pa niya, wala na siyang karapatang magkamali dahil dapat nagpakasawa na siya nung teenager siya, at pag gusto pa rin niyang magkamali, di na yun charge to experience kundi kagaguhan na.

Unfair --- ang mga taong manghuhusga, at ang sarili na huhusgahan ang sarili. Ba’t kailangan ganon? Ba’t kailangan? May nagsabi, kung ano ka ngayong 25, ganon ka pa rin hanggang mag-35, walang masyadong magbabago. Pwede ring case-to-case basis kasi marami rin namang may pamilya na pag 25, sobrang change naman yun. Siguro dapat isisi ang kakapusan ng oras ng adult sa nag-imbento ng quote na “malapit nang mawala sa kalendaryo”. Kasi kung di siya nampe-pressure, walang kakapusan na magaganap.

what's a girl like me doing in a place like this?

tapos na ang turn ko sa pagsusulat ng iskrip. bored na naman ako. ano ba magandang gawin? hmm...

a) magbakasyon? out-of-town? saan? mukhang masarap sa: baguio-kaso maulan, baka may landslide; galera-kaso maulan, baka masyadong maalon; tagaytay-san naman ako pupunta ron? any suggestions? *wink*; batangas-ano kaya'ng meron sa lobo? ay onga pala, fiesta kila tin sa alitagtag sa katapusan! hmm...; zambales-potipot island ang gusto kong ma-try puntahan. wala pa raw komersyalismo rito. tamang-tama sa muni-muni; bohol-yesss... sana makaipon na; corregidor-nice place for revisiting the past, tapos malapit pa. why not?; saan pa kaya?

b) magpaganda? sige, magpapa-manicure at pedicure na nga ako.

c) shopping? naka naman! parang may pera! window-shopping na lang.

d) learn a new skill? nagdi-digital photography workshop kami ni nix ngayon. kaso wala naman akong sariling camera. pano ko magpa-practice? masaya siguro magkaroon ng dslr... napag-isip-isip ko, dahil na rin sa workshop na 'to, maganda sigurong fallback after scriptwriting ang photography. pwedeng makaraket ng mga wedding, etc. kaso ang mahal nga lang. hay...

e) mag-ayos ng kwarto? balutan ng plastic cover ang mga biniling libro? magbasa ng librong matagal nang binili? manood ng dvd na matagal nang binili? magbasa ng magazines na binili? magbasa, magbasa, magbasa? ho-hum.

ewan. patulong nga.

masarap matulog pagkatapos ng isang linggong walang tulog

tapos na ang first draft ng last script ko sa kb. matutulog na ako, sa wakas. sana paggising ko, wala nang revision. pero sa panaginip ko lang mangyayari yon.

hay...

nakita ko sa friendster ko ang blog na 'to---wala lang, natuwa lang akong mag-reminisce---kaya ipo-post ko rito

THIS WAS ME IN 2006. NGAYONG 2008, MAY NABAGO BA?

Monday

Maulan.  May meeting na uli.  After 2 months, nandoon na naman kami sa lugar na 'yon.  Back to the original concept.  Back to square one (ba't nga ba "square"?).  Pagdating ko masaya naman kasi kami-kami pa lang.  Wala pa si Bossing.  Chikahan muna.  Pero hindi na kasing-saya nung dati. Kulang na kami.  Yung dating pito, lima na lang ngayon.  Nauna na si Jen.  Inagaw na siya ng theater.  Tapos si Mariel, who is destined to be with seamen.  Aalis na siya ng bansa this Friday para maging cruise photographer.  Hay.  Nadagdagan pa ang inis ko kasi yung pinoproblema namin sa story ay matagal na naming nabuo, may sagot na ang mga tanong eh paulit-ulit pa ring tinatanong.  Nakakarindi na, nakaka-drain. 

Tapos eto na.  Narinig ko na 'to kay Tessa noong nag-lock-in kami.  May plano siya.  Dinismiss ko lang yung thought kasi akala ko matagal pa yon mangyayari.  Mali ako.  Dahil ngayong gabi, desidido na pala siya.  Kung bakit hindi ko napansin ang mga signs, hindi ko alam.  Siguro sinadya ko lang di pansinin.  Natakot siguro akong pansinin.  I hate goodbyes and badbyes.  Kaya pala nagdala siya ng mga hikaw.

"Gauge ko ito.  Kung hindi ko pa ito ma-get, hindi ko na ito mage-get." 

Naguluhan ako sa sinabi ni Tessa.  Sige, pag-usapan natin mamaya.  Tamang-tama, lock-in naman at kasama nating matutulog doon si Dindobear.  Pero nang lumabas si Bossing, hindi na siya nakapaghintay.  Ang dami niyang sinabi, ang galing niyang mag-explain.  She chose her words well.  Pero ang ibig lang niya talagang sabihin, magre-resign na siya.  Dati, kahit mahirap, what keeps her going is her DESIRE --- desire to learn, desire to dream.  Pero na-overthrow na ang desire ng frustration, angst at pain.  Sa trabahong ito, ka-quadruplet niya ang mga yon.  Mahirap.  Nakakabobo. 

Matapang siya dahil kaya niyang sabihing ayaw na niya.  Ako, hindi ko alam.

Sabi ni Dindobear siya rin.  Binalak din niya.  Nung nakabakasyon.  Natakot ako.  Ako na lang ba ang matitira?  Ba't hindi rin ako nag-isip nung nakabakasyon?  Martir ba ako o duwag?  Tinanong ko kung bakit niya naisip yon.  Tinanong  niya 'ko pabalik --- masaya pa ba 'ko.  Natameme ako.  Pero ang tanga kong sagot --- natututo pa 'ko eh.  Ewan ko ba.  I share their sentiments.  Pero natatakot pa 'ko kung gagawa na ba 'ko ng aksyon. 

Growth Gap

My desire to live my dream is still there.  But my desire to LEAVE my dream is staring me at the face.  Ang mga kasama ko, mas magagaling pa sa 'kin, nagsisialisan na.  Ayaw na nilang masaktan.  Matapang sila --- tama na ang pang-aabuso.  Ako, nagtatapang-tapangan --- ayokong bumitaw sa abuso. 

Naisip ko lang, tama ba ang pinagsasasabi ko?  Tama ba na sila ang matapang, o ako ang matapang.  Alin ba ang katapangan, ang kumawala o ang pigilan ang pagwawala? 

Napapagod na rin ako.  Lalo na kung hindi naa-appreciate ang efforts ko.  Lalo na kapag pessimistic ang mga tao.  "Wag masyadong gandahan/galingan kasi mare-revise din yan," sabi ng inahin.  Oo, totoo.  Pero hindi dapat ganon ang paniniwala lalo na kung inakay pa lang ang sinasabihan.  Hindi rin naman masama kung magbigay ng encouragement di ba?  Kahit plastic, pwede na.  Nakakapagod kasing mag-encourage ng sarili.  Kailangan din may ibang magsabi sa'yo na kaya mo.  Mahirap kasing paniwalain ang sarili.  Mas madali kung may tutulong sa'yo para maniwala. 

Natatakot akong sabihin sa sarili ko na tigilan ko na 'to.  Kasi meron pang konting natitirang lakas na nagsasabing kaya ko pa.  Pero hindi na siya malakas, naghihingalo na.  Lalo na pag nakikita niyang lahat sila naggi-give up na. 

Sayang wala ka nung nangyari ang lahat ng 'to, Jepoy.

SI BOSSING MISS MARI AY NASA DEO GROUP NA NGAYON AT NAGHE-HEADWRITE NG "YOUR SONG". SI JEN AY NASA THEATER PA RIN AT PAMINSAN-MINSAN AY RUMARAKET PA RIN SA MGA MAGAZINES, LIKE COSMOPOLITAN, BILANG CONTRIBUTING WRITER. SI MARIEL AY NARITO NA ULI SA PINAS SA ISANG AD FIRM. SI TESSA AY NASA ISANG AD FIRM DIN BILANG ISANG COPYWRITER. SI DINDOBEAR AY KASAMA KO NGAYON AS MY HEADWRITER. AT SI JEPOY AY NASA ECS GROUP, BRAINSTORMER NG MARAMING SHOWS TULAD NG DIYOSA. AKO AY SCRIPTWRITER PA RIN NG KAPITAN BOOM. ANG GALING 'NO?

okay din pala maging techie paminsan-minsan

Sa trabaho ko, malimit kaming gumamit ng internet. Magse-send ng treatment thru email, ibabalik nang may comments, send uli ng script naman sa email, revisions, etc. Madali ang buhay---work at home, pa-email-email lang.

Nagsimula ang krisis nang pag konek ko sa internet, wala, username/password incorrect! Huwaaaat?! Ilambeses akong kumonek, dumiskonek, kumonek... wala! Anong nangyayari? Kelan pa mali ang username at password ko e hindi ko naman pinalitan? Atsaka, ito na ang standard na binibigay ng Digitel na username at password. Tawag agad ako sa Customer Service. Sabi daw, tino-troubeshoot na ng technical staff nila ang problem pero di nila alam kung kelan mare-restore ang service. Ano?! Aba-ba-ba! Hindi pwede 'to, kailangan kong ma-send kay Dindo ang treatment ko ng week 8 ni KB! Pero 6am pa lang at wala pang bukas na internet shop. Alangan namang lumuwas ako para mag-wifi lang. Isa pa, wala na 'kong lakas kasi wala pa 'kong tulog. Bawal din maligo. Oh no, pano na 'to...

Nang mapatingin ako sa cellphone kong Sony Ericsson K770i. Hmm... Sabi sa manual pwede ko raw 'tong gamitin as modem kasi 3G daw siya, as in pwede akong mag-internet gamit ang cellphone na 'to. Just connect it to the PC or laptop using a USB cable, dial away, and voila! connected to cyberspace na ako. Tamang-tama at may Smart sim ako na nago-offer ng P10/30 mins na internet access. Haha! Para akong tv ad a!

So, e di sinaksak ko ngayon ang Smart sim sa Globe-operated K770i. Kaso, nyak, wala nga palang load! Buti na lang, Smart si Mama, pasaload ako ng P30. Medyo natagalan ako sa pag konek kasi siguro nanibago ang mga gadgets ko sa bagong pinapagawa ko sa kanila. Nasanay kasi si Laptop na pinagta-type-an ko lang, minsan kokonek kami sa internet thru NETdirect dial-up feature ng Digitel, minsan magwa-wifi lang kami sa Baang Coffee or sa Trinoma... Tapos si Cellphone naman, kuntento na yan na ina-unlitxt ko, calls minsan, picture-picture, update ng RSS feeds, upload ng picture sa blogspot... Pero ngayon, magjo-joined forces sila para makapunta ang yours truly sa cyberlandia. Big step ito para sa kanila, to be teamed up like this. Although, dati na silang nagkakasama, pag nilo-load ko sa laptop ang mga pictures taken thru my cellphone. Ganon lang dati ang relationship nila. Pero ngayon, pinagsanib-pwersa sila para sa isang misyon---to keep my job.

And then, at last, kumonek na kami. Yipee!

Hehe! Wala lang. Natuwa lang ako kasi I feel so techie na. Grabe.