what's a girl like me doing in a place like this?

tapos na ang turn ko sa pagsusulat ng iskrip. bored na naman ako. ano ba magandang gawin? hmm...

a) magbakasyon? out-of-town? saan? mukhang masarap sa: baguio-kaso maulan, baka may landslide; galera-kaso maulan, baka masyadong maalon; tagaytay-san naman ako pupunta ron? any suggestions? *wink*; batangas-ano kaya'ng meron sa lobo? ay onga pala, fiesta kila tin sa alitagtag sa katapusan! hmm...; zambales-potipot island ang gusto kong ma-try puntahan. wala pa raw komersyalismo rito. tamang-tama sa muni-muni; bohol-yesss... sana makaipon na; corregidor-nice place for revisiting the past, tapos malapit pa. why not?; saan pa kaya?

b) magpaganda? sige, magpapa-manicure at pedicure na nga ako.

c) shopping? naka naman! parang may pera! window-shopping na lang.

d) learn a new skill? nagdi-digital photography workshop kami ni nix ngayon. kaso wala naman akong sariling camera. pano ko magpa-practice? masaya siguro magkaroon ng dslr... napag-isip-isip ko, dahil na rin sa workshop na 'to, maganda sigurong fallback after scriptwriting ang photography. pwedeng makaraket ng mga wedding, etc. kaso ang mahal nga lang. hay...

e) mag-ayos ng kwarto? balutan ng plastic cover ang mga biniling libro? magbasa ng librong matagal nang binili? manood ng dvd na matagal nang binili? magbasa ng magazines na binili? magbasa, magbasa, magbasa? ho-hum.

ewan. patulong nga.

masarap matulog pagkatapos ng isang linggong walang tulog

tapos na ang first draft ng last script ko sa kb. matutulog na ako, sa wakas. sana paggising ko, wala nang revision. pero sa panaginip ko lang mangyayari yon.

hay...

nakita ko sa friendster ko ang blog na 'to---wala lang, natuwa lang akong mag-reminisce---kaya ipo-post ko rito

THIS WAS ME IN 2006. NGAYONG 2008, MAY NABAGO BA?

Monday

Maulan.  May meeting na uli.  After 2 months, nandoon na naman kami sa lugar na 'yon.  Back to the original concept.  Back to square one (ba't nga ba "square"?).  Pagdating ko masaya naman kasi kami-kami pa lang.  Wala pa si Bossing.  Chikahan muna.  Pero hindi na kasing-saya nung dati. Kulang na kami.  Yung dating pito, lima na lang ngayon.  Nauna na si Jen.  Inagaw na siya ng theater.  Tapos si Mariel, who is destined to be with seamen.  Aalis na siya ng bansa this Friday para maging cruise photographer.  Hay.  Nadagdagan pa ang inis ko kasi yung pinoproblema namin sa story ay matagal na naming nabuo, may sagot na ang mga tanong eh paulit-ulit pa ring tinatanong.  Nakakarindi na, nakaka-drain. 

Tapos eto na.  Narinig ko na 'to kay Tessa noong nag-lock-in kami.  May plano siya.  Dinismiss ko lang yung thought kasi akala ko matagal pa yon mangyayari.  Mali ako.  Dahil ngayong gabi, desidido na pala siya.  Kung bakit hindi ko napansin ang mga signs, hindi ko alam.  Siguro sinadya ko lang di pansinin.  Natakot siguro akong pansinin.  I hate goodbyes and badbyes.  Kaya pala nagdala siya ng mga hikaw.

"Gauge ko ito.  Kung hindi ko pa ito ma-get, hindi ko na ito mage-get." 

Naguluhan ako sa sinabi ni Tessa.  Sige, pag-usapan natin mamaya.  Tamang-tama, lock-in naman at kasama nating matutulog doon si Dindobear.  Pero nang lumabas si Bossing, hindi na siya nakapaghintay.  Ang dami niyang sinabi, ang galing niyang mag-explain.  She chose her words well.  Pero ang ibig lang niya talagang sabihin, magre-resign na siya.  Dati, kahit mahirap, what keeps her going is her DESIRE --- desire to learn, desire to dream.  Pero na-overthrow na ang desire ng frustration, angst at pain.  Sa trabahong ito, ka-quadruplet niya ang mga yon.  Mahirap.  Nakakabobo. 

Matapang siya dahil kaya niyang sabihing ayaw na niya.  Ako, hindi ko alam.

Sabi ni Dindobear siya rin.  Binalak din niya.  Nung nakabakasyon.  Natakot ako.  Ako na lang ba ang matitira?  Ba't hindi rin ako nag-isip nung nakabakasyon?  Martir ba ako o duwag?  Tinanong ko kung bakit niya naisip yon.  Tinanong  niya 'ko pabalik --- masaya pa ba 'ko.  Natameme ako.  Pero ang tanga kong sagot --- natututo pa 'ko eh.  Ewan ko ba.  I share their sentiments.  Pero natatakot pa 'ko kung gagawa na ba 'ko ng aksyon. 

Growth Gap

My desire to live my dream is still there.  But my desire to LEAVE my dream is staring me at the face.  Ang mga kasama ko, mas magagaling pa sa 'kin, nagsisialisan na.  Ayaw na nilang masaktan.  Matapang sila --- tama na ang pang-aabuso.  Ako, nagtatapang-tapangan --- ayokong bumitaw sa abuso. 

Naisip ko lang, tama ba ang pinagsasasabi ko?  Tama ba na sila ang matapang, o ako ang matapang.  Alin ba ang katapangan, ang kumawala o ang pigilan ang pagwawala? 

Napapagod na rin ako.  Lalo na kung hindi naa-appreciate ang efforts ko.  Lalo na kapag pessimistic ang mga tao.  "Wag masyadong gandahan/galingan kasi mare-revise din yan," sabi ng inahin.  Oo, totoo.  Pero hindi dapat ganon ang paniniwala lalo na kung inakay pa lang ang sinasabihan.  Hindi rin naman masama kung magbigay ng encouragement di ba?  Kahit plastic, pwede na.  Nakakapagod kasing mag-encourage ng sarili.  Kailangan din may ibang magsabi sa'yo na kaya mo.  Mahirap kasing paniwalain ang sarili.  Mas madali kung may tutulong sa'yo para maniwala. 

Natatakot akong sabihin sa sarili ko na tigilan ko na 'to.  Kasi meron pang konting natitirang lakas na nagsasabing kaya ko pa.  Pero hindi na siya malakas, naghihingalo na.  Lalo na pag nakikita niyang lahat sila naggi-give up na. 

Sayang wala ka nung nangyari ang lahat ng 'to, Jepoy.

SI BOSSING MISS MARI AY NASA DEO GROUP NA NGAYON AT NAGHE-HEADWRITE NG "YOUR SONG". SI JEN AY NASA THEATER PA RIN AT PAMINSAN-MINSAN AY RUMARAKET PA RIN SA MGA MAGAZINES, LIKE COSMOPOLITAN, BILANG CONTRIBUTING WRITER. SI MARIEL AY NARITO NA ULI SA PINAS SA ISANG AD FIRM. SI TESSA AY NASA ISANG AD FIRM DIN BILANG ISANG COPYWRITER. SI DINDOBEAR AY KASAMA KO NGAYON AS MY HEADWRITER. AT SI JEPOY AY NASA ECS GROUP, BRAINSTORMER NG MARAMING SHOWS TULAD NG DIYOSA. AKO AY SCRIPTWRITER PA RIN NG KAPITAN BOOM. ANG GALING 'NO?

okay din pala maging techie paminsan-minsan

Sa trabaho ko, malimit kaming gumamit ng internet. Magse-send ng treatment thru email, ibabalik nang may comments, send uli ng script naman sa email, revisions, etc. Madali ang buhay---work at home, pa-email-email lang.

Nagsimula ang krisis nang pag konek ko sa internet, wala, username/password incorrect! Huwaaaat?! Ilambeses akong kumonek, dumiskonek, kumonek... wala! Anong nangyayari? Kelan pa mali ang username at password ko e hindi ko naman pinalitan? Atsaka, ito na ang standard na binibigay ng Digitel na username at password. Tawag agad ako sa Customer Service. Sabi daw, tino-troubeshoot na ng technical staff nila ang problem pero di nila alam kung kelan mare-restore ang service. Ano?! Aba-ba-ba! Hindi pwede 'to, kailangan kong ma-send kay Dindo ang treatment ko ng week 8 ni KB! Pero 6am pa lang at wala pang bukas na internet shop. Alangan namang lumuwas ako para mag-wifi lang. Isa pa, wala na 'kong lakas kasi wala pa 'kong tulog. Bawal din maligo. Oh no, pano na 'to...

Nang mapatingin ako sa cellphone kong Sony Ericsson K770i. Hmm... Sabi sa manual pwede ko raw 'tong gamitin as modem kasi 3G daw siya, as in pwede akong mag-internet gamit ang cellphone na 'to. Just connect it to the PC or laptop using a USB cable, dial away, and voila! connected to cyberspace na ako. Tamang-tama at may Smart sim ako na nago-offer ng P10/30 mins na internet access. Haha! Para akong tv ad a!

So, e di sinaksak ko ngayon ang Smart sim sa Globe-operated K770i. Kaso, nyak, wala nga palang load! Buti na lang, Smart si Mama, pasaload ako ng P30. Medyo natagalan ako sa pag konek kasi siguro nanibago ang mga gadgets ko sa bagong pinapagawa ko sa kanila. Nasanay kasi si Laptop na pinagta-type-an ko lang, minsan kokonek kami sa internet thru NETdirect dial-up feature ng Digitel, minsan magwa-wifi lang kami sa Baang Coffee or sa Trinoma... Tapos si Cellphone naman, kuntento na yan na ina-unlitxt ko, calls minsan, picture-picture, update ng RSS feeds, upload ng picture sa blogspot... Pero ngayon, magjo-joined forces sila para makapunta ang yours truly sa cyberlandia. Big step ito para sa kanila, to be teamed up like this. Although, dati na silang nagkakasama, pag nilo-load ko sa laptop ang mga pictures taken thru my cellphone. Ganon lang dati ang relationship nila. Pero ngayon, pinagsanib-pwersa sila para sa isang misyon---to keep my job.

And then, at last, kumonek na kami. Yipee!

Hehe! Wala lang. Natuwa lang ako kasi I feel so techie na. Grabe.

ayokong mag-terno ng pambahay

Pag binibilhan ako ni Mama ng pambahay sa tiangge, laging terno. Package na kasi ang mga pambahay sa tiangge, magkasamang sleeveless at shorts. Pero di ko sila sinusuot as partners. Nagtataka nga sa ‘kin si Ninin, ang mataray kong kapatid. Bakit daw ako ganon? Basta lang, kako. Ewan, di ko lang talaga feel na isang klaseng design lang ang shorts at sleeveless ko. Feeling ko, isang diretsong tela lang ang suot ko.

na-try n'yo na bang hindi maligo for 1 week?

Oo, na-try ko! Masama ba ‘yon? Pag pinush ka na against the wall ni Mr. Deadline, mahirap maligo. Biro mo, walang tulog, nakaharap sa computer nonstop—ihi at pagsubo ng lafang lang ang pahinga. Minsan nga, nadidisgrasya akong maghugas ng kamay. Kaya eto, nanginginig siya, minsan nananakit at naninigas. Katakot. Kaya ayun, mabuti pang wag munang maligo, ayoko ‘atang mapasma.

Marami akong nadidiskubre pag di ako nakakaligo ng ilang araw. Nakakaaliw magtanggal ng libag na sumuot sa kuko, lalo na pag ginamitan ng pusher. Masarap din magkamot ng alak-alakan at regal (kabaligtaran ng siko), kasi kitang-kita ko ang fruits of my labor, hehe (mga libag na lumalabas, demit)! Sa buhok naman, enjoy din magkamot kasi may susuot din sa kuko ko na, either libag o dandruff. Tapos mas maganda rin ang itsura ng buhok ko pag oily. Dikit-dikit kasi ang curls niya, unlike pag na-shampoo-han, bumubuhaghag. Kaya napagtanto ko, nakakapangit ng buhok ang pagligo. Hehe!

Surprisingly, di naman ako tinitigyawat sa experiments ko (with S yun kasi maraming beses ko nang nagawa). Buti nga e, kasi ni hilamos di ko ginagawa kasi baka mata ko naman ang mapasma. Ayokong mabulag, nyi… Siguro dahil marami rin akong uminom ng tubig kaya kahit pano, nake-cleanse ang loob ko—di ko alam kung anong konek kaya ko sinabi ‘to.

After almost a week na hindi ko pagligo, dahil na rin tapos ko na ang script na sinusulat ko, time na to avenge my dirty self. Ninamnam ko talaga ang sabon, shampoo, bula, at tubig. Mas na-appreciate ko ang pagligo. Unlike pag araw-araw ko nang ginagawa, para na lang siyang routine. Pero pag minsan lang ginagawa, mas ite-treasure ang kahalagahan niya sa buhay ng tao.

Pero syempre, puyat lang ako kaya wag n’yo kong paniwalaan.

kulang ako sa landi

Tingin ko, applicable 'to sa ilang aspeto ng pagkatao ko.

Sa pagsusulat. Laging sinasabi ngayon ni Dindo na kulang ako sa landi magsulat. Sinabi rin ‘yan sa ‘kin ni Galo dati, if I remember it correctly. Cerebral daw ako magsulat, sobrang conscious, safe, frigid, at kung anu-ano pa. Hmm, siguro totoo. Para kasing ‘yung “landi” e karugtong ng “passion”. Yung “passion” na yon, pina-blotter ko na. Bigla na lang nawala, di nagpapaalam.

Sa katawan. Exhibit A: Pananamit. Parang lagi na lang akong nasa safe side. Puro comfort clothes ang sinusuot ko ngayon. Ano na bang nangyayari sa mundo, or at least, sa mundo ko? Bakit hindi na ‘ko palaayos? Dahil ba wala namang pagkakataon dahil sa bahay lang naman ako nagsusulat at madalang pa sa pagbisita sa utak ko ng idea ng pagpapapayat ang meeting namin sa office kaya kahit ano na lang, okay na? Oo naman! Tulong ko ‘to kay Mama na naglalaba pag di ako pwede dahil nagsusulat. Nababawasan na ang labahin, di pa ‘ko guilty. Hehe!

Exhibit B: Cosmetics. Oi, medyo nagiging adventurous na naman ako sa mga ganon. Pag sinisipag. Kasi naman, ang hassle maglagay ng mga kung anix-anix na nakakatigyawat sa mukha. It will take ilang minutes pa of my precious time na dapat sana ay ginagamit ko sa pagtulog. Although, natuto na ‘kong maglagay ng moisturizer sa mukha. Maganda pala ang effect, parang naka-foundation after powder-an. Nice. Babay oiliness ang drama ko. Hehe!

Exhibit C: Buhok. Eto major. Dati, mahaba ang hair ko. E napagod na ‘kong mag-pony, bun, clamp, etc. Nagpakalbo ko. Astig ‘yun. Feeling ko, cool ako. Feeling din ng mga tao, cool ako. Feeling naman ng mga konserbatibo, weird ako. Pero isa lang ang masasabi ko, ang gaan-gaan ng feeling (anluma)! Tsaka, ganon pala ‘yun, pag weird ka, napapansin ka. Parang may paggalang kang natatanggap. Parang sikat ka. Sorry, may hidden aspiration akong maging sikat at ginagalang. Hehe! Kaso, nung tumagal, wala nang bumabati sa ‘kin. Di na nila ‘ko pinapansin. Nasanay na sila sa kalbo kong itsura. Wala na, di na effective. Ayun, nagpapahaba na uli ako ng buhok. At eto, kumukulot na naman siya. Mukhang nagtampo ‘ata sa ‘kin. Pero, tingin ko, outlook lang yon. Pag iniisip kong cute ako sa curly hair kong ‘to, nadededma ko na na pangit ang kulot. Kasi naman yang mga magazines na yan, pauso. Straight hair lang ang maganda. Kulot naman ang ano nila. Hmp!

Literal na landi. Pakshet! Pakshet! Pakshet! Ba’t ba kasi nahihirapan akong lumandi? Kung tutuusin, I have the body for it. Chika! The dibdib for it lang pala… So, what’s the matter with me? Am I not human? Imagine ha, dalawang boys ang kasama ko sa project ngayon (tatlo pala, kasama si Dindo na may asawa na). Wala akong kakumpetensyang girl o gay. Wala! So, ba’t di pa ‘ko gumrab? Grab ng pagkakataon, I mean. Ba’t di pa ‘ko bumlow? Blow ng first horn para mapansin, as in mauna akong magpakita ng motibo, ang ibig kong sabihin. Ba’t di pa ‘ko mangarir ng kahit isa kina Philip at Ays? Kasi, tinatamad ako?

Kaya ba wala akong landi sa mga aspetong ‘yon ng pagkatao ko ay dahil tinatamad lang ako? O dahil wala akong pera kahit trabaho ako ng trabaho at hindi ako makapagpaganda kaya wala akong confidence na landiin sila? O passion-less na talaga ‘ko? Pakshet! Pakshet! Pakshet! Maybe I need a pak? (Sampal ‘yon, bastos ka.)

sino mas masakit manlait?

baklang boss na straight to the point, o lalaking boss na straight to the point?